Toen Boedah negen weken oud was kwam hij bij Marina terecht via vrienden. “Hij is een hele lieve hond. Hij knuffelt veel en geeft de hele dag likjes. Ik noem het kusjes. Soms is hij een beetje dom,” zegt Marina lachend. Zo kende hij vroeger zijn krachten niet. “Hij heeft een keer een vriendin een blauw oog bezorgd. Hij wilde haar een lik in haar gezicht geven en sprong met volle kracht tegen haar hoofd aan.” Sindsdien is hij aangekomen vanwege de medicijnen die hij moet nemen voor epilepsie en de artrose in zijn achterpoten.

“Voor mij is hij net mijn kind.” Marina woont bijna vijftig jaar in de Roos. “Ik ken bijna iedereen in de buurt, maar dat komt vast niet alleen door Boedah. Buldogs zijn mijn favoriete soort honden,” vertelt Marina. “Ik had ook nog een Engelse buldog. Twee jaar geleden moest ik hem in laten slapen. Boedah at altijd samen met hem en wacht nu nog steeds op hem wanneer hij gaat eten.” Boedah blijkt een echte foodie te zijn. “Hij heeft een keer een heel bord spaghetti leeggegeten; overal lag saus. Boedah houdt veel van eten; hij eet alles!”

Dit artikel is geschreven toen Boedah nog leefde. Helaas is hij inmiddels overleden. We hopen dat dit artikel een mooie herinnering is aan deze lieve hond.

Met dank aan buurtfotograaf Paulusz